Την ίδια στιγμή που οι επιστήμονες ψάχνουν νέους γαλαξίες και παράλληλες διαστάσεις, οι Γεωργιανοί Μτιουλέμπι (κάτοικοι περιοχής Μτιουλέτι της ορεινής Γεωργίας) την πρώτη Δευτέρα της μεγάλης νηστείας (Φεβρουάριο-Μάρτιο) γιορτάζουν την παραδοσιακή γιορτή τους. Μέσα σε ένα πλαίσιο διαφορετικών εποχών και νοοτροπιών στις περιοχές τις Γεωργίας έχουν διατηρηθεί πολλές λαϊκές παραδοσιακές γιορτές. Ως επί το πλείστον τις γιορτές αυτές τις τηρούν ευλαβικά στις ορεινές περιοχές της χώρας. Παρόλο που οι καινούριες τεχνολογίες έχουν φτάσει εδώ και πολύ καιρό στις περιοχές αυτές, συνυπάρχουν αρμονικά με τις παλιές παραδόσεις, η διατήρηση των οποίων αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα για τους ντόπιους.
Μπερικάομπα-Κεένομπα: Αυτή η γιορτή είναι από τις αρχαιότερες γιορτές της Γεωργίας, η οποία είναι εμποτισμένη με παγανιστικά στοιχεία. Επίσης αποτελεί αρχαιότατο δρώμενο, το οποίο μελετάνε μέχρι σήμερα οι ιστορικοί, λαογράφοι και κριτικοί της τέχνης. Τον πρωταγωνιστή της γιορτής αυτής τον έντύναν με αναποδογυρισμένο δέρμα, στο κεφάλι του έβάζαν ένα καπέλο από άχυρο και τον περιέφερανε σε όλο το χωριό. Για αυτό τον ρόλο διάλεγαν έναν νέο, δυνατό άνδρα, ο οποίος ήταν και νιόπαντρος. Στην ανατολική Γεωργία, στην περιοχή του Καχέτι, το ρόλο του καπέλου έπαιζε η φωλιά της κότας οπού έβαζαν και την κότα. Όπως εξηγούν οι λαογράφοι, η κότα ενσαρκώνει ένα από τα στοιχεία της θεότητας της γονιμότητας. Στην πλατεία του χωριού γινόταν ο συμβολικός γάμος με την βασίλισσα. Μετά απ’ αυτό περιφερόταν στο χωριό και με την συνοδεία του μάζευε δώρα όπως κρασί, φρούτα κ.λπ. Στη γιορτή αυτή είναι χαρακτηριστική ο φαλλικός συμβολισμός, ο οποίος συνδέεται με την αναγέννηση της φύσης.
Αταγκόμπα: Στην ορεινή περιοχή Χεβσουρέτι τον Ιούλιο μήνα γιορτάζεται η γιορτή Αταγκόμπα. Έσφαζαν ζώα και με το αίμα τους σχημάτιζαν σταυρούς στα μέτωπα των πρωταγωνιστών της γιορτής. Η τελετή γινόταν με την συνοδεία των ψαλμών. Την επόμενη μέρα στην εκκλησία ύψωναν τρείς σημαίες και προσεύχονταν για τους απογόνους τους. Οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα να πλησιάσουν τον άγιο αυτό τόπο και παρακολουθούσαν την τελετή από απόσταση. Οι κάτοικοι παρακαλούσαν τους αγίους για την ευγονία ζώων και εδαφών και για την υγεία των ανθρώπων.
Αχόομπα στην κοιλάδα του Γκουνταμακάρι είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές. Την γιορτάζουν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Στην γιορτή έσφαζαν ζώα, έφτιαχναν μπύρα και γλεντούσαν γύρω από τα στρωμένα τραπέζια. Στο τέλος της γιορτής γινόταν η τελετή διεκδίκησης επάθλου. Ο νικητής τον επόμενο χρόνο έπρεπε να φτιάξει μπύρα.
Τεβντορέομπα : Παρακαλούσαν τον Τεβντόρε, ο οποίος ήταν προστάτης των ζώων, για τη γονιμότητα και την προστασία τους. Στη γιορτή άναβαν τα κεριά και θυσίαζαν την ουρά του ζώου, την οποία έδεναν με κόκκινη κλωστή.
Γιορτή της Παναγίας: Στο Ανανούρι η κυριότερη γιορτή είναι η γιορτή της Παναγίας, η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Σεπτεμβρίου. Οι κάτοικοι προετοιμάζονται για αυτή την γιορτή νωρίτερα. Συγκεντρώνεται ο κόσμος και από τις γύρω περιοχές. Στρώνονται τραπέζια στο προαύλιο της εκκλησίας και το γλέντι συνεχίζεται όλη την νύχτα.
Λαμπρόμπα: Στο Σβανέτι πολλές παραδόσεις μένουν άθικτες μέχρι και τις μέρες μας. Οι κάτοικοι αυτής της ορεινής περιοχής θεωρούν χρέος τους να τηρήσουν όλα τα ήθη και τα έθιμα, διότι θεωρούν ότι η μη τήρηση των παραδόσεων προσβάλει τους προγόνους τους και προκαλεί το θυμό τους. Κανείς δεν μπορεί να μεταπείσει έναν ντόπιο ότι για την κακή σοδειά φταίνε οι καιρικές συνθήκες και δεν οφείλεται στη θεά της Άνοιξης, στην οποία δεν θυσίασαν έγκαιρα και έτσι την θύμωσαν. Οι ντόπιοι, για να έχουν καλή σοδειά, φροντίζουν από το ερχομό της καινούριας χρονιάς. Στις αρχές του Φεβρουαρίου γιορτάζουν την γιορτή Λαπρόμπα και παρακαλάνε την φύση για την καλή σοδειά, υγεία και ευγονία.
Λιφάνιλι: Η γιορτή αυτή γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Ιανουαρίου. Η γιορτή αφιερώνεται στις ψυχές των πεθαμένων. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι κάθε χρόνο την ίδια μέρα οι ψυχές επιστρέφουν στις οικογένειές τους. Οι οικογένειες από την πλευρά τους πρέπει να τους υποδεχτούν με στρωμένα τραπέζια. Για να τους ευχαριστήσουν, τραγουδάνε, χορεύουν και γλεντάνε με τη ψυχή τους. Οι κάτοικοι με μείγμα αλευριού και στάχτης ζωγράφιζαν διάφορες φιγούρες με περίεργα σχήματα στα σπίτια. Στο τέλος της γιορτής ξεπροβόδιζαν τις ψυχές και τους παρακαλούσαν για υγεία και ευγονία. Η γιορτή βασίζεται σε αρχαϊκές αντιλήψεις, οι οποίες θέλουν τους νεκρούς να είναι προστάτες των ζωντανών και μεσάζοντες ανάμεσα στους αγίους.
Αυτό είναι ένα ωραίο παραμύθι που πρωταγωνιστούν δαίμονες, καλικάντζαροι και η θεά της Άνοιξης, όπου η φύση σε μαγεύει και η ζωή μοιάζει με πραγματικό παραμύθι.